Niemoc Świętego Walentego

Padaczka – nazywana również „epilepsją” (od greckiego czasownika epilambanein, który oznacza atakować, chwycić, napaść, posiąść), „wielką chorobą” (od francuskiego grand malade), „chorobą rzucającą” (od łacińskiego morbus caducus) i „”, który jest patronem chorych – to jedna z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego. Cierpi na nią 0,5-1,0% całej populacji, a więc ok. 50 mln ludzi na świecie, z czego co najmniej 80% stanowią mieszkańcy krajów rozwijających się. W Polsce liczbę chorych szacuje się na ok. 400 tys.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), co roku rozpoznawanych jest 2,4 mln nowych przypadków padaczki. Jej objawy mogą pojawić się w każdym wieku, ale szczyt zachorowania przypada na okres dzieciństwa (pierwszy rok życia dziecka) i (powyżej 60. roku życia).

Wyładowania neuronów

Co dziesiąty z nas doświadcza w życiu jednego napadu padaczkowego. Nie znaczy to jednak, że jesteśmy chorzy na padaczkę. Kryterium rozpoznania tej choroby jest bowiem wystąpienie co najmniej dwóch napadów padaczkowych. Są one konsekwencją zaburzeń czynności mózgu i niekontrolowanych wyładowań komórek nerwowych, które komunikują się między sobą za pomocą impulsów elektrycznych. Wyładowania te przybierają postać różnorakich napadów, a ich rodzaj i częstotliwość zależą od miejsca, w którym zlokalizowane jest ognisko padaczkowe.

Najczęstsze są napady ogniskowe, przebiegające na ogół bez zaburzeń świadomości. Przejawiają się w postaci drgawek, uczucia drętwienia, a czasem bólu ręki, zaburzeń: wzrokowych (np. iskry), (np. gwizdy), smakowych (odczuwanie nieprzyjemnych smaków) oraz węchowych (odczuwanie nieprzyjemnych zapachów), pocenia się, ślinienia, przyspieszonego tętna. Występują u osób w każdym wieku.

Również napady toniczno-kloniczne mogą występować w każdym wieku, ale inny jest ich przebieg. Cechy charakterystyczne to: utrata przytomności, sztywne i wyprężone ciało, wyprostowane i skręcone do wewnątrz nogi, zaciśnięte dłonie, gałki oczne skierowane ku górze. Po ok. pół minuty następuje głęboki wdech, po czym pojawiają się drgawki, wzrasta ciśnienie krwi i przyspiesza tętno. Taki stan trwa ok. 2 minut, po czym chory zapada w głęboki sen.

U dzieci i młodzieży występują najczęściej napady nieświadomości, polegające na nagłej utracie świadomości i znieruchomieniu (mogą się pojawiać od kilku do nawet kilkudziesięciu razy dziennie) oraz napady miokloniczne, czyli krótkie, gwałtowne szarpnięcia mięśni, z powodu których chory , jakby ktoś podciął mu nogi, albo wypada mu wszystko z rąk. Tego typu napady pojawiają się zwykle nad ranem, po nieprzespanej nocy.

Nagła utrata napięcia mięśniowego, która może być przyczyną upadku i ciężkiego urazu głowy, cechuje napady atoniczne. W napadach uogólnionych do wyładowań padaczkowych dochodzi w obu półkulach mózgu jednocześnie.

Możesz pomóc!

• Jeśli jesteś świadkiem napadu padaczki:
• Zachowaj spokój
• Ułóż chorego na boku
• Udrożnij mu drogi oddechowe
• Podłóż mu coś miękkiego pod głowę, żeby ochronić ją przed urazem
• Nie wkładaj mu niczego między zęby!
• Nie krępuj jego ruchów
• Jeśli zasnął po napadzie, nie budź go
• Napad powinien ustąpić po 2-3 minutach; jeśli się przedłuża – wezwij pogotowie ratunkowe