Nietrzymanie moczu można skutecznie leczyć

Kłopoty z nietrzymaniem moczu mogą przybierać różną postać. Pierwszym z nich jest wysiłkowe nietrzymanie moczu powodujące niekontrolowane popuszczanie moczu, mogące pojawić się przy nagłym wysiłku fizycznym np. podnoszeniu ciężaru, kaszlu, śmiechu. Drugi to nietrzymanie moczu z parcia tzw. pęcherz nadreaktywny - wyciekanie moczu niezależne od woli, pojawiające się w skutek niepohamowanego parcia na mocz. Ostatnia postać to mieszane nietrzymanie moczu, które łączy elementy zarówno wysiłkowego nietrzymania moczu, jak również pęcherza nadreaktywnego.

Kiedy powinniśmy pójść do lekarza? Warto najpierw odpowiedzieć na kilka pytań. Czy chodzisz do toalety częściej, niż 8 razy na dobę? Czy wstajesz więcej niż jeden raz w nocy, by oddać mocz? Czy odczuwasz natychmiastową potrzebę oddania moczu? Czy czujesz, że Twój pęcherz stale się kurczy? Czy zdarza Ci się popuścić mocz, gdy masz silne parcie? Czy zdarza Ci się popuścić mocz, gdy szybko idziesz, kaszlesz, ćwiczysz?

Jeśli odpowiedź na choć jedno z tych pytań jest twierdząca, koniecznie zgłoś się po poradę do lekarza ginekologa lub urologa, który ustali przyczynę Twoich dolegliwości i zastosuje odpowiednie leczenie. Celem leczenia jest zapewnienie kontroli nad trzymaniem moczu, jak również poprawienie samopoczucia, jakości życia i funkcjonowania pacjenta w otaczającym środowisku.

Na problem nietrzymania moczu medycyna znalazła już rozwiązania, nie jedno, lecz kilka różnych, w zależności od stopnia zaawansowania dolegliwości i jej bezpośrednich przyczyn. Wyróżnia się leczenie zachowawcze, którego najbardziej rozpowszechnioną formą terapeutyczną jest farmakoterapia oraz leczenie „ostatniej szansy", czyli techniki chirurgiczne.

Dokładnie zebrany wywiad, badanie lekarskie oraz uzyskane wyniki badań podstawowych (m.in. badanie ogólne i posiew moczu, USG) pozwalają na rozpoznanie pęcherza nadreaktywnego. Te proste procedury są niezbędne podczas diagnostyki, ponieważ istniejące zakażenie dróg moczowych może dawać objawy podrażnieniowe identyczne, jak w nadreaktywności pęcherza moczowego. Należy jednak pamiętać, iż badanie urodynamiczne powinno być wykonywane jako ostatnia z procedur i jest ono szczególnie zalecane u chorych, u których dotychczasowe leczenie nie przyniosło spodziewanej poprawy, oraz u pacjentek przygotowywanych do leczenie operacyjnego.

Leczenie farmakologiczne musi być stosowane według zaleceń specjalisty. Terapia jest długotrwała, musi być prowadzona systematycznie i nierzadko wymaga współpracy kilku specjalistów. U zdecydowanej większości uzyskuje się całkowite ustąpienie dolegliwości lub wybitne ich zmniejszenie, co pozwala przywrócić chorym komfort życia pacjentów.