Metody korekcji wad wzroku

Prawidłowa budowa układu optycznego oka oraz mechanizmów wspomagających daje możliwość widzenia obuocznego, a to z kolei umożliwia widzenie przestrzenne (stereoskopowe). Zaburzona budowa lub czynność któregokolwiek elementu biorącego udział w procesie widzenia powoduje obniżenie ostrości wzroku.

Wady wzroku

W prawidłowym procesie widzenia wiązka promieni świetlnych przechodząca przez układ optyczny gałki ocznej pada skupiona na siatkówce. Uwarunkowane jest to wzajemnymi relacjami pomiędzy mocą układu optycznego a długością gałki. W przypadku oka krótkowzrocznego skupienie wiązki światła położone jest przed siatkówką, nadwzrocznego zaś – za nią.

Astygmatyzm (niezborność) z kolei jest wadą, w której promienie świetlne nie są skupione w jednym punkcie (dwa główne ogniska położone są w różnych odległościach od siatkówki). W takiej sytuacji obraz punktu jako obiektu oglądanego po przejściu przez układ optyczny przestaje być już punktem. Odrębną wadą wzroku jest prezbiopia (starczowzroczność), pojawiająca się u każdego po 40-45 roku życia, a polegająca na utracie zdolności do ostrego widzenia z bliskiej odległości. Powodem takiego zjawiska jest zmniejszająca się z wiekiem elastyczność soczewki gałki ocznej, a co za tym idzie obniżenie możliwości akomodacyjnej. Prezbiopia pojawia się niezależnie od tego, czy wcześniej występowała jakakolwiek wada wzroku, czy też nie.

Powyższe rodzaje wad mogą zostać wskazane podczas rutynowego badania okulistycznego. Służą do tego tablice Snellena do tzw. dali z różnej wielkości optotypami (znaki graficzne: cyfry, litery, obrazki), na podstawie których można ocenić ostrość wzroku pacjenta bez korekcji i po skorygowaniu szkłami o odpowiedniej mocy optycznej.

Podczas tego samego badania sprawdzane jest również widzenie z bliska (czytanie różnej wielkości tekstu lub oglądanie obrazków z odległości ok. 30 cm od oczu). Jeśli pacjent po 40 roku życia wymaga dodatkowej korekcji, oznacza to obniżenie zdolności akomodacyjnej układu optycznego, czyli prezbiopię. W skład badania wchodzi także ocena ustawienia powiek i gałek ocznych, skoordynowanej ich ruchomości w różnych kierunkach spojrzenia oraz na przedmioty bliskie. Ponadto lekarz powinien zbadać w lampie szczelinowej stan poszczególnych elementów przedniego odcinka gałki, a także ocenić dno oka za pomocą wziernika okulistycznego.